Preparations - Voorbereidingen

At 5 a.m. this morning, the sound of the cat about to regurgitate a hairball, reached deep into my sleep and I woke up immediately. I managed to avert the disaster and the cat went back to sleep happy. I however, was wide awake and decided I needed some coffee.
So very quietly I went downstairs, not wanting to wake Art and Angélique.
It was raining outside and 5 am on a Sunday. I was not very happy!

Om 5 uur vanmorgen bereikte het geluid van een kokhalzende kat mij in mijn slaap en ik was meteen wakker. De haarbal situatie werd opgelost en de kat ging gelukzalig verder met slapen. Ik daarentegen was klaarwakker en had koffie nodig.
Dus heel zachtjes liep ik naar beneden om Art en Angélique niet wakker te maken.
Het regende en het was 5 uur 's ochtends op een zondag. Ik was niet blij!

An hour later, the cat got up too and went outside. The rain had stopped but it still looked dark and gloomy.
On my way to the coffee machine, I suddenly spotted the breakfast table and our one and only chair outside the house with what looked like the left overs from breakfast.

Een uur later kwam de kat ook naar beneden en ging naar buiten. Het regende niet meer maar het zag er nog steeds druilerig uit. Op weg naar het koffiezetapparaat zag ik opeens de tafel en de enige stoel buiten voor het huis staan met de restjes van een ontbijt.

I looked around but saw no-one. I tiptoed to the bedroom window and looked through the window, careful not to make any noise. I mean, imagine waking up with this giant eyeball looking at you through the window!
I could see Angélique fast asleep but no sign of Art. I don't even know where exactly he slept. I figured they would sort that out together. I didn't even have "the" talk. Should I have?

Ik keek om me heen maar zag niemand. Op mijn tenen sloop ik naar het slaapkamerraam. En zonder geluid te maken keek ik door het raam naar binnen. Stel je toch voor dat je wakker wordt met een reuze oog voor je raam!
Ik kon Angélique zien slapen maar van Art was geen enkel spoor. Ik wist sowieso niet waar Art had geslapen en had het aan hen overgelaten om dat op te lossen. Ik heb ook niet gesproken over de bloempjes en de bijtjes. Had ik dat wel moeten doen?

In the meantime the cat was coming back in and going out again, and back in, and out.... If you are owned by a cat, you'll know cats can't stand closed doors. So I left the back door open. A hesitant ray of sunshine was breaking through the clouds and it looked like the day would be a good one after all.
With a fresh cup of coffee, I walked outside and bumped into Art. Well, my big toe did :-)

Intussen kwam de kat weer naar binnen en ging weer naar buiten en weer naar binnen enz... Wie ooit door een kat is aangenomen weet dat katten een hekel hebben aan dichte deuren dus liet ik de achterdeur maar open.  Een aarzelend zonnetje prikte door de wolken en het leek erop dat het toch een mooie dag zou worden. Met een vers kopje koffie liep ik de tuin in en botste tegen Art. Nou ja, mijn grote teen botste tegen hem aan :-)

"What are you doing up so early?" I asked.
"I'm checking out the best place to have our hand fasting ceremony" he replied.

"Wat doe jij zo vroeg op?" vroeg ik.
"Ik zoek het beste plekje uit voor onze handfasting ceremonie" antwoordde hij.

"You know" I said "I don't mind organizing it all, but there are no guests to attend your ceremony".

"Weet je" zei ik "ik vind het niet erg om te organiseren maar er zijn helemaal geen gasten die aanwezig kunnen zijn"

He looked at me, put his hand on his forehead and shook his head. Then, he shrugged, raised his arms and said "Really? We have a house full of ancestors, a garden full of fairies, a hedgehog, butterflies and dragonflies and more cats than we care for, and you have no guests? You know, not so long ago, we Gypsies did not travel with caravans. Instead we'd sleep outside in makeshift tents and trust mother nature to provide us with a safe shelter, food to harvest and water to drink. All Angélique and I want is to be joined together with all of nature's creatures as our witnesses. And you of course. We need photos after all '.
"Ow, thanks. I think" I replied and realised that even my own fantasy had not gone this far.
I felt a bit silly and trotted back inside, leaving Art at the fairy cottage where he was kindly invited in.

Hij keek me aan, met zijn hand op zijn voorhoofd en schudde zijn hoofd. Toen haalde hij zijn schouders op en hief zijn armen op en zei "Dat meen je niet? We hebben een huis vol voorouders, een tuin vol elfjes, libellen, vlinders, een egel en meer katten in de tuin dan we aankunnen en jij hebt geen gasten voor ons? Weet je, nog niet zo lang geleden, reisden wij zigeuners niet met caravans maar sliepen we in simpele tentjes. Wij vertrouwden op moeder natuur om ons van een veilige slaapplaats te voorzien, eten dat we konden oogsten en water om te drinken. Het enige dat Angélique en ik willen is met elkaar verbonden worden met als getuigen alle schepsels van de natuur. En jij natuurlijk. We willen immers ook foto's hebben."
"Oh, bedankt. Denk ik " antwoordde ik en realiseerde me dat zelfs mijn eigen fantasie nog niet zover had doorgedacht.
Een beetje sip trippelde ik weer naar binnen terwijl Art door de elfjes uitgenodigd werd om bij hen naar binnen te gaan.

Once inside I saw the façade of the house wide open and no sign of Angélique. I suppose if you can't open the windows and still want to air the room, you just open the façade. Life in miniature does have its advantages.
I heard some noise coming from the attic and that's where I found Angélique rummaging in an old chest filled with fabric and lace.

Binnen zag ik de voorgevel van het huis wijd openstaan en geen teken van Angélique. Ik neem aan dat als je de ramen niet kunt openen en toch de kamer wilt luchten, je net zo goed de voorgevel kunt openzwaaien. Het leven in miniatuur heeft soms zo zijn voordelen.
Ik hoorde wat geluid van de zolder komen en daar vond ik Angélique aan het rommelen en graaien in een oude kist vol stofjes en kant.

We went through it together for a while and Angélique assures me there's plenty to choose from to make her a dress. She wants something fitted, a mermaid maybe. It's a good thing I watch "Say Yes to the Dress"! We agreed the attic would be the perfect place to make and keep the dress so Art wouldn't see it. Although we have to keep an eye on him. He goes walkabout a lot.
When I came down from the attic, I found him sitting at the table outside the house again. This time studying some plans of the house. What's he up to now?

We hebben een tijdje samen door de kist gekeken en Angélique weet zeker dat er genoeg mooie stoffen zijn voor een mooie jurk voor haar. Ze wil iets straks en wijd uitlopend. Gelukkig kijk ik nog wel eens naar "Say yes to the Dress" en weet ik wat ze bedoelt. We zijn het er samen over eens dat de zolder de veiligste plaats is om de jurk te maken en te bewaren zodat Art hem niet ziet. We moeten wel een oogje op hem houden want hij gaat duidelijk nogal eens aan de wandel.
Toen ik van de zolder naar beneden kwam, trof ik hem weer aan de tafel voor het huis. Deze keer met de bouwtekeningen van het huis. Wat is hij nu weer van plan?

To be continued - Wordt vervolgd.